De huidige wetgeving laat elke Nederlander de volledige vrijheid om zich al dan niet als donor te registreren. Omdat het aantal geregistreerde (potentiële) donoren in de praktijk tegenvalt, gaan al geruime tijd stemmen op om de Nederlandse wetgeving te veranderen in een meer dwingend systeem. Iedereen zou dan automatisch als donor geregistreerd staan, tenzij nadrukkelijk bezwaar hiertegen wordt aangegeven. Daarom heet dit een ‘geen bezwaar systeem’ (GBS); een variant hierop is het systeem van ‘actieve donorregistratie’ (ADR).

Om de volgende redenen keert de SBO zich tegen een dergelijk systeem.
a. Er mogen bij mensen op wachtlijsten voor organen geen verwachtingen gewekt worden, die niet waargemaakt kunnen worden. Verschillende berekeningen tonen aan, dat een wetswijziging weinig tot geen extra donoren oplevert.
b. Een ‘geen bezwaar-wetgeving’ houdt geen rekening met rijpingsprocessen bij kinderen en jonge mensen. Zij weten immers niet of nauwelijks waar het over gaat, maar worden wel geacht donor te zijn. Deze groepen vormen het grootste potentieel aan donoren. Ook worden mensen die nog geen keuze kunnen maken gedwongen een besluit te nemen.
c. In een door de overheid gewenst dwingender systeem worden de organen weggehaald van mensen die om welke reden ook niet gereageerd hebben.

De overheid mag volgens de SBO dan ook niemand die niet uit vrije wil een positieve wilsbeschikking heeft afgegeven als donor registreren. Zonder bewijs daarvoor gaat het ‘geen bezwaar-systeem’ uit van de aanname dat orgaan-donatie en -transplantatie voor de mens niet schadelijk zijn: niet op fysiek en evenmin op psychisch of spiritueel niveau. Het is veler levensovertuiging dat na de dood een ander voortbestaan of reïncarnatie volgt. Mag de wetgeving dan zonder strikte noodzaak en zonder uitdrukkelijke toestemming van de persoon zelf ingrijpen in het leven en sterven van de mens? Laat de overheid hiermee niet haar neutraliteit op levensbeschouwelijk terrein los?

Lees meer: http://orgaandonorjaofnee.nl/vragen-omtrent-sterven/