Open Brief
van de Stichting Bezinning Orgaandonatie (SBO)
aan de Tweede Kamer der Staten-Generaal
naar aanleiding van
het Voorstel van wet van het lid Pia Dijkstra tot wijziging van de
Wet op de orgaandonatie
in verband met het opnemen van een
actief donorregistratiesysteem
(33 506)
Den Haag, 9 februari 2016
Geachte Kamerleden,
Voor donderdagochtend 11 februari vermeldt uw agenda een plenair debat over het Voorstel van wet van het lid Pia Dijkstra tot wijziging van de Wet op de orgaandonatie in verband met het opnemen van een actief donorregistratiesysteem (33 506).
Het initiatiefvoorstel beoogt niet alleen een verplichte registratie, maar bovendien een standaard wettelijke keuze: “Ja, ik geef toestemming om organen en weefsels te doneren”.
Na onze brief van 17 maart 2014 aan uw vaste commissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport hebben wij met belangstelling kennis genomen van het gewijzigde wetsvoorstel naar aanleiding van het Advies van de Raad van State. Op ondergeschikte punten is tegemoetgekomen aan enkele bezwaren.
De Stichting Bezinning Orgaandonatie (SBO) geeft u graag een aantal overwegingen mee.
De SBO zet zich in voor een geïnformeerde keuze van de Nederlandse burger over al dan niet doneren van organen. Wij zijn niet tegen of voor orgaandonatie, maar wél voor een belangeloze, complete voorlichting over orgaandonatie. We hopen dat deze brief een bijdrage levert aan het stimuleren en verbreden van het maatschappelijk debat over orgaandonatie, waarvoor de SBO zich inzet.
Enkele bezwaren
Als SBO zien wij enkele bezwaren tegen het voorliggende wetsvoorstel.
- Het initiatiefvoorstel richt zich op het systeem van werving en registratie van orgaandonoren. Dit voorstel beoogt het Toestemmings- of Opting-in systeem te vervangen door een actief donorregistratiesysteem (ADR). Het huidige systeem respecteert de aloude waarborgen van de staatsvrije sfeer. Het initiatiefvoorstel beperkt in veel opzichten de staatsvrije beslissingsruimte en daarmee de principiële grondrechten en vrijheden van burgers. De SBO is van mening dat de Nederlandse burger tot een individuele, vrije, bewuste en weloverwogen keuze dient te kunnen komen om al dan niet donor te worden. Als burgers voor zichzelf geen keuze kunnen of willen maken, is dat volgens ons ook een keuze. Een keuze die allicht nader kwalitatief onderzoek verdient, maar die een overheid wel dient te respecteren.
- Het initiatiefvoorstel van D66 gaat ervan uit dat er in de samenleving brede consensus is over de gedachte ‘bij hersendood moet men doneren’. Dit is niet het geval; 27% van de in het Donorregister geregistreerde Nederlanders zegt expliciet ‘Nee’ tegen orgaandonatie. Nederland telt 14,7 miljoen inwoners van 12 jaar of ouder. Van hen hebben zich slechts 5,8 miljoen mensen laten registreren in het Donorregister. Ja-geregistreerd zijn 3,5 miljoen, Nee-geregistreerd bijna 1,6 miljoen mensen. Ruim 600.000 mensen laten de beslissing aan nabestaanden over en ruim 100.000 aan aangewezen personen. Zelfs ondanks alle campagnes vanuit overheid en gezondheidszorg pro orgaandonatie is er geen breed gedragen consensus, eerder veel twijfel over het donorschap. Kennelijk is de voorlichting niet voor iedereen toegesneden op zijn of haar vraagstelling. Daarom past de ja-keuze niet als vanzelfsprekend uitgangspunt.
- Het initiatiefvoorstel gaat uit van de aanname dat het tot een (bepaalde) keuze dwingende registratiesysteem gerechtvaardigd is. In het Masterplan Orgaandonatie – door het Ministerie van VWS gedelegeerd aan de Nederlandse Transplantatiestichting (NTS) – ging het er evenals in het initiatiefvoorstel uitsluitend en eenzijdig om, hoe men zoveel mogelijk donoren kan werven. Hoogleraar ethiek Govert den Hartogh stelt simpelweg: “donatie is inderdaad gewoon moreel gewenst gedrag” (in ‘Afscheid van de vrijblijvendheid. Beslissystemen voor orgaandonatie in ethisch perspectief. Signalering ethiek en gezondheidszorg 2008/1 van de Raad voor de Volksgezondheid & Zorg’, blz.73). Dit suggereert, dat wie geen donor is immoreel zou zijn en zich er gemakkelijk van af maakt.
- Met het oog op de belangen van de persoon, de naaststaanden en de ontvanger(s) achten wij het noodzakelijk dat er geen onduidelijkheid mag kunnen ontstaan over de vraag of iemand actief (expliciet, bewust) of passief (impliciet, van rechtswege) als donor is geregistreerd. Ook na het gewijzigde initiatiefvoorstel blijft het bijvoorbeeld zeer de vraag of het recht doet aan allen die niet in voldoende mate in staat zijn tot een redelijke waardering ter zake orgaandonatie. Dit gelet op de 1,3 miljoen laag geletterden en de vele migranten met taalachterstand in Nederland. Geen van deze Nederlanders heeft een wettelijke vertegenwoordiger. Het initiatiefvoorstel biedt hierin onvoldoende garantie, en vergroot eerder het aantal zogezegd ‘onbewuste’ donoren. Ook voor ontvangers van een donororgaan kan de gedachte van een onbewuste of ongewenste donatie ondraaglijk zijn.
- Het mag niet zo zijn dat een lichaam ooit door een wet opgeëist kan worden. Vanuit de overheid en de gezondheidszorg wil men de Tweede Kamer en iedere burger eigenlijk van een bepaald gewenst gedrag overtuigen. Dit is vanuit hun standpunt niet verwonderlijk, maar er zijn méér partijen van belang. Het maatschappelijk debat mag niet vanuit één hoek gedwongen worden in één richting, zoals nu dreigt bij het initiatiefvoorstel. De overheid mag haar neutraliteit niet verliezen: in een democratie is dat een groot goed.
- Het initiatiefvoorstel bouwt impliciet voort op het uit 1968 stammende Hersendoodcriterium, dat in ons land is vervat in een protocol waarover de Gezondheidsraad op 10 juni 2015 opnieuw heeft geadviseerd. Onder medici, juristen en tot in de Amerikaanse President’s Council on Bioethics (PCBE) groeit wetenschappelijke twijfel rond het Hersendoodcriterium. SBO vraagt hier aandacht voor. Hersendood is iets anders dan wezenlijk dood: het is een juridisch gevalideerde definitie om orgaantransplantatie mogelijk te maken. Waarborgt dit criterium, dat een patiënt niet meer bij bewustzijn zou kunnen komen? Wordt het stervensproces van de potentiële donor niet veronachtzaamd of vroegtijdig afgebroken? Bij de donatiepraktijk horen snelle beslissingen en daaraan voorafgaande voorbereidingen. Daardoor komen zorgvuldigheid, compassie en waardigheid onder druk te staan. Dit betreft zowel de medische toetsing als de psychosociale en spirituele begeleiding van naaststaanden in een donatieproces. Politiek, wetenschappelijk, ethisch, religieus en humaan gezien is – vanwege voortschrijdende kennis en techniek – periodieke herijking van orgaantransplantatie-geneeskunde en het hersendood-criterium noodzakelijk. Het maatschappelijk debat over de brede samenhang ontbreekt. Een dergelijk integraal debat is nodig en verdient prioriteit.
Tenslotte
Zoals gezegd is de SBO niet eenzijdig pro of contra orgaandonatie. Zij is voor meer evenwicht in de huidige belangengestuurde, wervingsgerichte voorlichting. Verplichte registratie zou een situatie creëren waarin sterk verhoogde eisen zouden moeten gelden aan de juistheid, volledigheid en duidelijkheid van de voorlichting. In plaats van werving op basis van marketingcommunicatie, zou elk systeem van registratie gebaseerd moeten zijn op een investering in evenwichtige, objectieve voorlichting met voldoende diepgang. Het gaat om een geïnformeerde keuzemogelijkheid. Dit is het belang en recht van elke individuele burger. Het grootste deel van de Nederlandse bevolking heeft te weinig besef van hoe ingrijpend orgaandonatie en –transplantatie kunnen zijn, omdat dit buiten beeld blijft.
De voorlichting vanuit de overheid suggereert dat men in het dossier van leven en dood de verplichting van een volledig transparante, voorlichtende en zorgvuldige overheid en gezondheidszorg ondergeschikt acht aan het belang van het werven van donoren.
Het initiatiefvoorstel van D66 bevestigt en versterkt deze tendens. Dit voorstel betekent een vergaande en ingrijpende aantasting van de vrije beslisruimte van elke Nederlandse burger. Vandaar onze bezwaren, die we in deze open brief kenbaar maken.
Wij geven de voorkeur aan het huidige registratiesysteem, aangevuld met meer transparante voorlichting, voor een optimaal vrije keuze waarbij mensen, goed bewust van alles inclusief hun sterfelijkheid, wel of geen donor/ontvanger kunnen zijn. De SBO wil kortom graag het debat over een geïnformeerde keuzemogelijkheid stimuleren.
Graag vertrouwen wij op een besluitvorming die recht doet aan de hierboven vermelde aandachtspunten.
Namens het Bestuur, de Adviesraad en de Projectgroepmedewerkers van de SBO,
Abele Reitsma, voorzitter
| Dolf van Aalderen | oud directeur Iona Stichting |
| Guus van der Bie | huisarts n.p.; docent Medical Humanities UMC-Utrecht |
| Arie Bos | huisarts n.p. |
| Ari van Buuren | oud-ziekenhuispastor, gestalttherapeut |
| Pieter C. Dagnelie | hoogleraar Universiteit Maastricht |
| Lotte Dikken | fysiotherapeut |
| Bart van der Elst | oud-longarts |
| Binyomin Jacobs | opperrabbijn; voorzitter Joodse sector VGVZ (Vereniging Geestelijk Verzorgers in Zorginstellingen) |
| Ineke Koedam | voorzitter Stichting Landelijk Expertisecentrum Sterven |
| Jung Im Koomans | consultant culturele diversiteit & zorg |
| Pim van Lommel | oud-cardioloog en bde-onderzoeker |
| Marjoke Matser | adviseur SBO |
| Patricia Meuws | vertaalster spirituele boeken |
| Anjo van de Mortel | operatieassistente |
| Anja Samson | theologe, verlies-/rouw-verwerking |
| Alexander de Savornin Lohman | oud-advocaat, oprichter van Center for Sustainable Justice en co-auteur van Sustainable Justice Charter 1.0. |
| Pieter Zee | huisarts n.p., voorzitter Studiegroep Palliatieve Zorg |
| Marianne Zandbergen | geestelijk verzorger |
Er is nog teveel niet duidelijk omtrent overlijden en de overgang naar het hiernamaals. Mensen moeten bewust zijn van wat er met hun lichaam gebeurd als zij overlijden. Het zomaar verplicht stellen dat je je organen moet doneren mag daarom niet zomaar doorgaan. Een voorlichtingscampagne over de nadelen moet ook worden gegeven.
Het is helemaal niet verplicht ! Een keuze kan ja of nee zijn. Het is wel min of meer verplicht er eens over na te denken. Wel een orgaan ontvangen als het je laatste kans is ??
Om zeer diverse redenen zijn mensen, een zeer groot deel van onze bevolking, soms niet in staat om alle voors en tegens gedegen af te wegen. Het gaat niet om een broodje ham of een broodje kaas. Het gaat over leven of dood. Ja, ik wil daar best over nadenken. Maar ik respecteer ook de mensen die dat té moeilijk vinden. Hoe kun je een ander verplichten om daar een keus in te maken? Mensen weten vaak niet waar ze ja of nee tegen zeggen. Natuurlijk wil ik iemands leven redden, als ik dat kan. Maar dat is appels met peren vergelijken, en nogal manipulatief gesteld: als je niet kiest, zou je een egoïst zijn. Maar mag ik op mijn eigen manier ook dood gaan, en op mijn eigen tijd? Waarom wil een ander, de staat, mij nu verplichten om te beslissen dat een ander mijn moment van sterven bepaald? Want dat gebeurd, bij orgaandonatie: je sterft werkelijk op de operatietafel, op het moment dat de organen, met name het hart, eruit gehaald wordt.
Hersendood is namelijk absoluut niet hetzelfde als werkelijk dood. Het is alleen een juridische term, om orgaandonatie mogelijk te maken.
Deze brief slaat de plank mis en geeft een onjuist beeld van de feiten. Geen keuze maken is geen bewuste keuze maar gewoon laksheid . Een keuze maken over donorschap ja of nee is geen prettig onderwerp en zit een beetje in de taboe sfeer. Als wij nog eens 10 jaar gaan praten over dit onderwerp zijn er weer 10x 200 personen overleden omdat er niet tijdig een donororgaan ter beschikking was. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat wijziging van de wet naar ADR voor 100% zal helpen maar het is in elk geval een zet in de goede richting.
Eric Groot
Voormalig voorzitter STNu!
Dat het ‘gewoon laksheid’ zou zijn, is een aanname, die wel érg makkelijk gesteld wordt. Er zijn nou eenmaal mensen die ambivalent staan tegenover orgaandonatie, om voor hen geldende redenen. Er zijn nou eenmaal mensen die het erg moeilijk vinden om over leven en dood te praten. Er zijn nou eenmaal mensen, méér dan je denkt! die niet begrijpen waar het overgaat. Al deze mensen wil ik óók respecteren, en hen niet dwingen om iets te doen, of te zeggen, waarvan zij nauwelijks weten wat het inhoudt. Het is niet zo simpel: ‘je doet iets goeds voor een ander’. Negen van de tien mensen willen heus wel ‘goed doen’. Het gaat echter vele malen verder.
Je mag best even verder denken dan aan degene die zo hard een orgaan nodig heeft. Er is namelijk ook nog een ‘gever’. Hoe is het daarmee gesteld? Die zou ‘hersendood’ zijn. Maar hersendood is niet hetzelfde als werkelijk dood. Het is alleen een juridische term om donatie mogelijk te maken. Sterven doe je op de operatietafel, als de organen eruit gehaald worden. Niet met je naasten bij je. Niemand kan je hand vasthouden, niemand kan de ‘overgang’ meemaken. Door mijn jarenlange werk in een hospice heb ik vele malen ervaren hoe ongelooflijk belangrijk juist het moment van sterven is, bij de latere verwerking. Mensen kunnen er werkelijk trauma’s aan overhouden als zij daar nou juist niet bij geweest zijn. Familie dient afscheid te nemen van een ademend, doorbloed lichaam. Wat voor hen niet alleen een ‘lichaam’ is, maar een geliefde. Wat familie terugkrijgt, is een lijk. Dat ziet er écht anders uit.
Daarnaast is het zo, dat sterven een proces is, wat abrupt doorbroken wordt als de organen ‘geoogst’ worden (= een officiële term!)
Natuurlijk gun ik iemand een lang en zo gezond mogelijk leven. Maar ik gun mijzelf, en mijn naasten, ook een eigen sterfbed, met sterven op mijn eigen tijd.
Als je precies weet hoe een orgaanuitname in zijn werk gaat, en akkoord gaat met het feit dat het stervensproces doorbroken wordt, en je kiest nog steeds nadrukkelijk voor ‘ja’, dan is dit een machtig mooie beslissing, waar ik veel respect voor heb. En waar ik dan blij ben voor de ontvanger, wiens leven er hopelijk een stuk op vooruit zal gaan. (ook dat is lang niet altijd het geval!!) Wat te denken van mensen die aan hun zevende (..!!..) niertransplantatie bezig zijn?? Hoe ver moet je willen gaan in de maakbaarheid van het leven?
Maar nooit en te nimmer mag je mensen dwingen een keuze te maken. En al helemaal niet van overheidswege.
U vergeet er even bij te vermelden dat dit uw mening is en niet de waarheid.
En toch is het mijn recht om te bepalen waar ik wel of niet over na wil denken. Laksheid, lafheid of wat dan ook, de overheid heeft wat mij betreft het recht niet om mij tot een keuze te dwingen. Ik vind dit wetsvoorstel erg ver gaan. Volgens mij komen er door deze wet organen bij van mensen die ze eigenlijk niet hadden willen doneren. Mensen die voorheen er niet over na wilden denken zullen dat nu ook niet doen, en zijn dan automatisch donor. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Mensen die er wel over na willen denken hebben hun keuzes al gemaakt. Ik vind dat de overheid haar mandaat hier ver te buiten gaat.
Dan geef je aan dat je het overlaat aan je nabestaanden. En nemen zij die keuze voor jou.
Hoe moeilijk wil je het maken.
Meneer E, u heeft natuurlijk Groot gelijk ! Maar dan wel vanuit uw invalshoek. Kijk en daar zit dan meteen de beperking. Het gaat om het hele plaatje en dat vast veel groter. Daarom is het goed om alles te kennen, over orgaandonatie in dit geval.
Er is gelukkig hulp met tal van boeken, gesprekken, sites, filmpjes en nog veel meer. Kijk zo kan een visie worden bijgesteld, breder worden, genuanceerder en misschien wel meer feitelijk. Klinkt wijs, maar dat is het ook. Een goed begin? Zoek eens op Google met hersendood als zoekwoord. Garantie!
Helemaal eens met de bezwaren tegen verplicht geregistreerd orgaan donorschap:
aantasting integriteit van mijn lichaam
hersendood is niet dood; onrechtmatig toe eigenen van andermans organen nav administratieve regels
De open brief ondersteunt mijn argumenten om eerlijk, oprecht en transparant te zijn over het al dan niet doneren van organen.
Ik hoop maar steeds dat er andere mogelijkheden komen om organen te hergebruik. In ieder geval niet met nog levende lichamen.
Swaab’s gezichtspunt, dat een mens zijn lichaam en brein is, is onjuist. Zonder bewustzijn kon hij dat allemaal niet waarnemen en beredeneren. Bewustzijn is primair en het wezen van de mens. Het lichaam sterft niet aan een aandoening. Het sterft wanneer het bewustzijn wordt teruggetrokken. Niet het denken of willen is de meester, maar het onbegrensde bewustzijn, dat de bron is van beiden. Wij denken nog steeds het leven, de natuur, het bewustzijn naar onze hand te kunnen zetten. Maar de werkelijkheid is anders. Dat is oa. de reden waarom orgaanuitname bij de levende mens moet gebeuren, omdat na de natuurlijke dood de organen niet meer functioneren. Ook hier is de dokter afhankelijk van het leven zelf. Daarom heeft de mens het vaag blijvende begrip hersendood ingevoerd, en dat juridisch gelijk gesteld met de natuurlijke dood, en worden de kandidaten voor orgaandonatie onjuist voorgelicht. Leven is een geschenk. Als iemands leven verlengd kan worden, is dat lovenswaardig, maar men kan daarvoor niet beschikken over het leven van een ander. Daarom pleit ik ervoor, ieder mens vrij te laten in keuzes die leven en dood betreffen; het is niet aan de staat daarover te beslissen.
P.Zee, gepensioneerd huisarts
Taalkundig gezien zou voor de duidelijkheid bij punt 5 in de laatste zin (in een democratie is dat een groot goed) het woordje ‘dat’ misschien beter veranderd kunnen worden in ‘neutraliteit’.
Prima open brief! Hersendood is NIET dood, met mensen met spirituele denkbeelden wordt geen rekening gehouden.
ADR is er alleen voor de industrie rond orgaandonatie. En inderdaad: er wordt volstrekt eenzijdige voorlichting gegeven.
Ik kan mij vinden in de open brief, die ik taalkundig soms wat lastig te volgen vind. Met veel van de reacties hierboven kan ik het ook eens zijn; dat hersendood iets anders is dan dood. Dat de overheid niet voor een ander mens mag beslissen. Het lijkt mij vooral erg belangrijk dat de gegeven informatie voldoende moet zijn en vanuit twee kanten bezien zou moeten kunnen worden; nl vanuit het oogpunt van de donateur en vanuit de getransplanteerde mens. Nu is die informatie veel te eenzijdig. Daarnaast ben ik er ook van overtuigd dat sterven een proces is wat zijn tijd moet kunnen hebben. Het wordt onderbroken als er organen uitgenomen worden. En ik heb inmiddels geleerd dat onze organen nog een spirituele functie hebben naast de fysieke functie die zij hebben. Mede daarom is goed nadenken over een donatie wenselijk lijkt mij. Donatie gaat lang niet altijd goed. Ik ben het eens met een bovenstaande reactie, dat er mensen zijn die meerdere transplantaties doormaken en wij ons daarbij af kunnen vragen hoe maakbaar wij het leven willen hebben? Ons leven is eindig. Op zijn eigen tijd. Ook als dat (te) vroeg is.
Laten we weer gaan voelen wat dit met ons als mens doet. Als je niet weet van een leven na de dood dan is het misschien een gemakkelijke keuze. Ben je je wel bewust van hoe een stervensproces gaat, dan heb je al snel je twijfels bij het doneren van je organen. Hersendood is dat dood? Dus niet en dan halen ze maar even wat organen uit je lichaam die ze gaan transplanteren bij iemand die het nodig heeft. Ik moet er niet aan denken, je hele proces van sterven wordt bespoedigd en daarbij komt mijn gevoel van wat moeten ze met mijn organen, die hebben al lang genoeg hun werk gedaan en zijn nu ook aan rust toe.
’n Beetje late reactie maar ik ben het met de inhoud van de brief van harte eens! Van de vanzelfsprekendheid dat er maar één weg de juiste is en dat het gewoon is dat organen gedoneerd dienen te worden, vind ik misselijkmakend.
Wat een arrogantie, wat een betutteling en wat een hijgerig gedoe! Alsof mensen die geen keuze maken niet nadenken! Misschien is het wel daarom dat zij keuze kunnen maken.
Zelf draag ik al jaren een keuze met mij mee om NIET te doneren, maar met deze tendens weet ik niet of men de tijd nog zal nemen om dit kaartje te zoeken!
Artikel 11 van de grondwet:
‘Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.’
De wet mag dus beperkingen stellen, maar kunnen die zover gaan dat een slopende ingreep als orgaandonatie onder die uitzonderingen valt? Is dat overeenkomstig de beschermende bedoeling van de grondwet?
Ik kan dat niet geloven.
Voorgestelde wetswijziging door kamerlid Dijkstra
‘Indien de betrokkene zes weken na het verzenden van de herinnering, geen invulling heeft gegeven aan het bepaalde in artikel 9 wordt hij in het donorregister geregistreerd als een persoon die toestemming heeft verleend voor het na zijn overlijden verwijderen van zijn organen.’
‘Wordt beschouwd al een persoon die toestemming heeft gegeven.’ Dit is echt heel brutaal. Is dat juridisch houdbaar?
De procedure is onzorgvuldig. Bij massaverzending komt veel post niet aan en wordt ook niet teruggestuurd. Daarnaast zullen velen niet reageren omdat ze de consequenties niet onder ogen kunnen of willen zien of er totaal niet mee bezig zijn. Dat aan laksheid toeschrijven is wel erg gemakkelijk en uitgaand van zichzelf.
Eigenlijk zeggen voorstanders: als het volk niet beweegt zullen we ze dwingen te bewegen. Hun morele kompas moet dat van iedereen worden
Er zijn veel beschrijvingen van hersendoden die bijkwamen en vaak beschreven dat zij gehoord hadden wat er om hen heen gaande was. Een bijzonder verslag hierover is van de Amerikaanse neurochirurg Eben Alexander, die een boek schreef: ‘Leven na dit leven.’Hij houdt in de wereld lezingen over zijn ervaringen. Hij is ook in Nederland op tv geweest.
Dat hersendood ook echt dood is kan ernstig worden betwijfeld.
Veel gevallen zijn beschreven door Ger Lodewick in zijn boek: “Wat u over orgaandonatie zou moeten weten’. De door hem beschreven bevindingen zouden aanleiding moeten zijn tot grondig onderzoek van de transplantatiepraktijk.
De bevolking is niet op de hoogte van wat er gebeurt bij transplantatie. Er is geen enkele voorlichting over de gevolgen voor de donor en zijn familie maar alleen hoe u zich als donor kunt aanmelden. Binnen twee minuten, met Digi-D.
Sterven en dood zijn sacrale processen die ernstig worden verstoord door de transplantatie zelf en het resteren van een geplunderd stoffelijk overschot.
Dit is een aspect waar de wetenschap geen boodschap aan zal hebben en waar ik alleen op wil wijzen. Verder uitwerken gaat hier te ver.
Ik hoop van harte dat de Stichting bezinning orgaandonatie zal bereiken dat de sfeer van van staatswege verplichte solidariteit en gedwongen goed doen niet zal lijden tot aanname van de nieuwe wet.
Artikel 11 van de grondwet:
‘Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.’
De wet mag dus beperkingen stellen, maar kunnen die zover gaan dat een slopende ingreep als orgaandonatie onder die uitzonderingen valt? Is dat overeenkomstig de beschermende bedoeling van de grondwet?
Ik kan dat niet geloven.
Voorgestelde wetswijziging door kamerlid Dijkstra
‘Indien de betrokkene zes weken na het verzenden van de herinnering, geen invulling heeft gegeven aan het bepaalde in artikel 9 wordt hij in het donorregister geregistreerd als een persoon die toestemming heeft verleend voor het na zijn overlijden verwijderen van zijn organen.’
‘Wordt beschouwd al een persoon die toestemming heeft gegeven.’ Dit is echt heel brutaal. Is dat juridisch houdbaar?
De procedure is onzorgvuldig. Bij massaverzending komt veel post niet aan en wordt ook niet teruggestuurd. Daarnaast zullen velen niet reageren omdat ze de consequenties niet onder ogen kunnen of willen zien of er totaal niet mee bezig zijn. Dat aan laksheid toeschrijven is wel erg gemakkelijk en uitgaand van zichzelf.
Eigenlijk zeggen voorstanders: als het volk niet beweegt zullen we ze dwingen te bewegen. Hun morele kompas moet dat van iedereen worden
Er zijn veel beschrijvingen van hersendoden die bijkwamen en vaak beschreven dat zij gehoord hadden wat er om hen heen gaande was. Een bijzonder verslag hierover is van de Amerikaanse neurochirurg Eben Alexander, die een boek schreef: ‘Leven na dit leven.’Hij houdt in de wereld lezingen over zijn ervaringen. Hij is ook in Nederland op tv geweest.
Dat hersendood ook echt dood is kan ernstig worden betwijfeld.
Veel gevallen zijn beschreven door Ger Lodewick in zijn boek: “Wat u over orgaandonatie zou moeten weten’. De door hem beschreven bevindingen zouden aanleiding moeten zijn tot grondig onderzoek van de transplantatiepraktijk.
De bevolking is niet op de hoogte van wat er gebeurt bij transplantatie. Er is geen enkele voorlichting over de gevolgen voor de donor en zijn familie maar alleen hoe u zich als donor kunt aanmelden. Binnen twee minuten, met Digi-D.
Sterven en dood zijn sacrale processen die ernstig worden verstoord door de transplantatie zelf en het resteren van een geplunderd stoffelijk overschot.
Dit is een aspect waar de wetenschap geen boodschap aan zal hebben en waar ik alleen op wil wijzen. Verder uitwerken gaat hier te ver.
Ik hoop van harte dat de Stichting bezinning orgaandonatie zal bereiken dat de sfeer van van staatswege verplichte solidariteit en gedwongen goed doen niet zal lijden tot aanname van de nieuwe wet.
Heb met belangstelling uw brief aan de 2e kamer gelezen. Met alle vet gedrukte stellingen ben ik het eens. Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat diegenen die zich volksvertegenwoordigers noemen klaarblijkelijk categorisch weigeren om kennis te nemen van publicaties, welke inderdaad aantonen dat hersendood niet gelijk staat aan overleden.
Ik vind dat een ieder de plicht heeft om dit nader te onderzoeken. Ik zou in ieder geval geen bloed aan mijn handen willen hebben, wat volgens mij wel zo is wanneer je positief staat tegenover orgaandonatie.
Hopelijk sneuvelt deze afschuwelijke wet in de Eerste Kamer. Zoniet, dan moet er zonder meer ingezet worden op een referendum. Laat het laatste woord hierover nog niet gezegd zijn.
En dan zulk een dwingelandij afkomstig van een liberaal. Mevrouw Dijkstra is van lotje getikt.
Volgens mij ligt het toch iets gecompliceerder dan slechts een ja of nee.
Voor mijzelf wil ik hierin wel een grens trekken
Stel mijn dochter zou een nier van mij kunnen gebruiken, dan zou ik dit zeker doen.
Maar mocht ik in geval van een ongeval “hersendood” verklaard worden, dit weiger ik bij voorbaat/
Zelf hoef ik ook geen organen van iemand anders, met de wetenschap dat hersendood niet impliceert onomkeerbaar te zijn.
Dit vraagstuk hoort mijns inziens niet op deze wijze zoals Pia Dijkstra voorstelt te worden vastgelegd bij de wet.
Het zou namelijk inhouden dat indien men niet reageert, om wat voor reden dan ook, men automatisch geregistreerd staat als potentiële donor en de nabestaande geen enkele insprak hierop meer kunnen hebben.
Nogmaals het ligt denk ik iets genuanceerder dan een simpel ja of nee