Enkele citaten van prof dr Cicero Galli Coimbra, één van de sprekers op het SBO-congres op 9 november 2012 te Amersfoort:

“Hersendood” is een levensbedreigende neurologische conditie, die in principe omkeerbaar en grotendeels te voorkomen is door het gericht en tijdige herstel van een helaas vaak niet-herkende en in principe dodelijke afname van meerdere hormonen. In plaats van een adequate behandeling te krijgen die de ademhalingsfunctie zou kunnen herstellen en zelfs een normaal leven weer mogelijk zou kunnen maken ondergaan deze patiënten bijna altijd een verdere toename van hun reeds aanwezige hersenbeschadiging en een in principe dodelijke verstikking doordat zij worden onderworpen aan de zogeheten “apneutest“, waarbij de kunstmatige beademing (soms herhaaldelijk) tot wel tien minuten wordt gestaakt zonder dat de familie hiervan toestemming heeft gegeven of hiervan op de hoogte is gesteld.

Samenvattend: zeer ernstig, maar in principe nog herstelbaar, hersenletsel dat door verschillende oorzaken kan zijn ontstaan, veroorzaakt gewoonlijk meervoudige hormonale stoornissen, die de reeds beschadigde hersenfuncties verder verslechteren, het coma verergeren, en een spontane ademhaling en herstel van andere hersenfuncties belemmeren, waardoor men de indruk kan krijgen dat er een onherstelbare schade aan de hersenen is ontstaan. Hoewel deze complicaties in principe goed zijn te behandelen, worden ze wereldwijd systematisch nog niet vermeld in huidige behandelingsprotocollen op de intensive care (ICU). Door het onthouden van adequate vervanging en aanvulling van deze genoemde hormonen ontstaat er toenemende complicaties: [1] een te lage bloeddruk (hypotensie en shock) die niet meer reageert op de gebruikelijke therapie, [2] een verergering van het hersenoedeem (zwelling) met als gevolg een toenemende druk op het vaatstelsel in de hersenen, met [3] als gevolg een verdere vermindering van de bloedtoevoer naar de hersenen en de hierdoor veroorzaakte toename van hormonale tekorten, en tenslotte [4] een ernstige achteruitgang van de stofwisseling in de hersenen en het lichaam. Al deze schadelijke complicaties, die in stand worden gehouden door het systematisch onthouden van gerichte en noodzakelijke aanvulling van hormonale tekorten verergeren in toenemende mate het afsterven van hersencellen. en dragen zo bij aan een verdere verslechtering van de neurologische en klinische toestand van de patiënt in coma, hetgeen uiteindelijk zal leiden tot een hartstilstand en het overlijden van de patiënt. Deze ‘kwetsbare’ comapatiënten worden feitelijk domweg beschouwd als “potentiële orgaandonoren” in plaats van ze zogenaamde maximale intensieve behandeling te geven, en behandelende artsen gaan zelfs, tot schande van de goede naam van de medische beroepsgroep, zo ver dat ze actief een onherstelbare hersenbeschadiging versnellen of een hartstilstand veroorzaken door het uitvoeren van de zogenaamde “apneu-test“. Slachtoffers van een ernstig hersenletsel zouden eigenlijk bij hun ziekenhuisopname levensreddende hormonale behandeling moeten ontvangen, nog lang voordat ze in de klinische toestand geraken die thans bekend staat als “hersendood”. Artsen zouden moeten beseffen dat deze patiënten nog volledig kunnen herstellen, zelfs wanneer de klinische diagnose “hersendood” zogenaamd is “bevestigd” door uitslagen van aanvullende onderzoeken die de uitval van bloedtoevoer naar de hersenen zouden aantonen.

Overal moeten dure campagnes het grote publiek overtuigen om “na de dood” (maar in feite na een “apneu test”) hun organen te doneren, de zogenaamde ‘postmortale’ orgaandonatie. In sterk contrast daarmee wordt veel minder geld uitgetrokken aan preventieve maatregelen, zoals bijvoorbeeld het stimuleren van een continue controle van hoge bloeddruk (hypertensie) of diabetes, beiden een oorzaak voor nier- en hartfalen, waardoor de vraag naar transplantatie organen zal afnemen. Het feit, dat hersendood nu nog vaak dodelijk is, wordt veroorzaakt door een wereldwijd geaccepteerde medisch foute diagnose met fatale gevolgen: de diagnose “hersendood”. Hierdoor gaan jaarlijks waarschijnlijk duizenden jonge, productieve en veelbelovende levens verloren, daarbij ouders, zonen, dochters, broers en zussen worden achtergelaten, verenigd in een eindeloos verdriet over hun overleden dierbaren. Kritiekloze aanvaarding van een ogenschijnlijk vastgesteld “diagnostisch” protocol, waarin het herhaald stoppen van beademingsapparatuur is opgenomen tot het moment dat de patiënt uiteindelijk geen ademhalingspogingen meer vertoont, is ongelooflijk naïef. Het is dringend noodzakelijk dat dit onderwerp, vrij van leugens, valse voorwendsels en bedrog, in ethische conferenties ter discussie wordt gesteld. Het alternatief is het openlijke en publiekelijk toelaten van het feit dat continu weerloze comateuze patiënten het slachtoffer zullen blijven van deze misstanden.

Citaten uit een lezing van dr Cicero Galli Coimbra, hoogleraar neurologie aan de Federal University in São Paulo, Brazilië.

Lees het volledige artikel:
http://orgaandonorjaofnee.nl/hersendood-is-niet-altijd-dodelijk/

Literatuur:
Coimbra, 1999, The Brazilian Journol of Medical and Biological Research, jaargang 32, blz. 1479- 1487
Coimbra, 2009, in: Finis Vitae – “Brain Death” is not True Death