Family7 interviewt Abele Reitsma over orgaandonatie in het programma Uitgelicht.
Een interview voorbij ja of nee, voor of tegen:
“Orgaandonatie en transplantatie vind ik heel mooi en knap, maar tegelijk onnatuurlijk.
Veel Nederlanders twijfelen over orgaandonatie. Hun onbewuste bezwaren zouden we grondig moeten onderzoeken. Voorlichting zou zo goed moeten zijn, dat we ziekenhuizen kunnen bouwen van glas.
Het falen van organen is vaak te wijten aan de bijwerking van medicijnen. Neveneffecten zijn vaak erger dan nodig, doordat pillen niet op maat verkrijgbaar zijn. Nadat ik zelf medicijnen kreeg die niet hielpen, bleek uit verplicht bloedonderzoek hoe bijwerkingen ten koste gingen van mijn lever. Hiermee moest ik leren omgaan. Om me fit te voelen, ontwikkelde ik een protocol waarmee ik elke dag begin.
Als ik kijk door de bril van duurzaamheid, dan zie ik orgaantransplantatie als symptoombestrijding: Op de korte termijn een noodzakelijke laatste kans voor iemand die alle veerkracht is verloren, maar op de lange termijn geen duurzame oplossing voor de komende generaties.
Als we mensen op de wachtlijst serieus nemen, moeten we vooral ook mensen onderweg naar de wachtlijst helpen. Groeiende percentages vooral jonge mensen zullen hun pensioen niet halen met hun eigen organen. Als we wachtlijsten willen inkorten, moeten we hen alert, zelfredzaam en mondig maken, zodat ze op tijd de terugweg vinden en hun veerkracht behouden.”
(Originele versie van interview in PCOB Perspectief juli/augustus 2016 #6 bladzijde 17, rubriek De Stelling)
Een ander interview:
Het volgende bericht uit de eerste hand zou tot nadenken moeten aanzetten:
Bij een workshop over bijna-dood-ervaringen opperde ik de theoretisch mogelijkheid, dat bij iemand die klinisch dood is (en dus hersendood) organen worden geëxplanteerd, terwijl die persoon in feite had kunnen terugkomen, net als de situatie na een BDE, waarbij immers de betrokkene eveneens klinisch dood is (blijkend uit afwezigheid van EEG-activiteit, hetgeen de definitie is van hersendood).
Een van de deelnemers stak daarop zijn vinger op en zei: dit is mij overkomen. Ik lag op de intensive care met hersendood. Artsen wilden voorbereidingen treffen voor orgaanexplantatie. Een aanwezige broeder weerde zich echter met hand en tand en zei: dit kan niet, deze persoon heeft geen toestemming gegeven. De explantatie ging niet door en ik kwam terug. Als dit wel was doorgegaan was ik hier nu niet geweest.
In het bovenstaande geval zou orgaanexplantatie gelijk hebben gestaan met het opzettelijke doden van een wilsonbekwame persoon. Op grond van dit voorbeeld is aannemelijk dat deze situatie zich in de praktijk van orgaanexplantatie ook daadwerkelijk kan voordoen en voordoet. Over de frequentie kan op grond van het bovenstaande geen uitspraak worden gedaan.
Het impliceert tevens dat het zonder iemand eigen voorafgaande, uitdrukkelijke toestemming na volledig geïnformeerd zijn – waaronder de hierboven staande casus, die naar verluidt niet op zichzelf staat – in strijd is met het recht op zelfbeschikking. Het is zelfs twijfelachtig of toestemming van de familie hiervoor een voldoende.alternatief is.
Bij orgaantransplantatie zouden dezelfde rechten voor de donor gehanteerd moeten worden als vastgelegd in de verklaring van Helsinki en de Wet op het Medisch Onderzoek.
@Pieter Dagnelie: Hersendood is niet hetzelfde als klinisch dood. Klinisch dood is wanneer het hart niet meer klopt, terwijl bij het zogenaamde hersendood het hart nog gewoon klopt.
ik ben sterk tegenstander van orgaan transplantatie binnen het huidige criterium “hersendood”, omdat het de integriteit van een individu aantast. Elk mens verdient het respect in alle rust te mogen overlijden. Een mens is geen machine en ook de nabestaanden hebben het recht het overlijden van een dierbare ten volle te kunnen beleven.
verder vind ik dat te weinig de discussie wordt gevoerd over het sterven en accepteren van de dood op jonge leeftijd, hoe pijnlijk dat ook is. We zouden meer tijd, aandacht en liefde moeten investeren in de mensen die op de wachtlijst staan; een nieuw orgaan is ‘geleende’ tijd en gaat de vraag van het sterven uit de weg.
Als schrijver van een boek over keuzevrijheid denk ik veel na over dit soort onderwerpen waarin vrijheid en zelfbeschikkingsrecht centraal staan. Vrijheid heeft meerdere facetten. Het betekent om te beginnen dat mensen vrij zijn om te kiezen. Het betekent ook dat de gemaakte keuze verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Vrijheid van keuze en verantwoordelijkheid nemen voor die keuze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is niet negatief… het is zoals het is.
Kiezen om een orgaan af te staan kan gezien worden als is een daad van liefde voor andere mensen.
Kiezen om een orgaan niet af te staan is echter geenszins een niet-liefdevolle daad.
Kiezen om zo’n orgaan aan te nemen kan gezien worden als een daad van dankbaarheid.
Kiezen om een orgaan te weigeren is echter geenszins een kwestie van on-dankbaarheid.
De overheid hoort hierin onbevooroordeeld en transparant te zijn, zodat mensen zich vrij voelen. Dat is haar taak. Beïnvloeding van die keuze voor of tegen hoort daar niet bij. Informatie verstrekken over alle facetten die hiermee te maken hebben hoort daar wel bij. Zo kunnen mensen zich vrij voelen om zich informeren, te beslissen en verantwoordelijkheid dragen. Maar binnen het huidige systeem, met grote financiële en politieke belangen met mogelijke consequenties voor alle mensen, is het geen makkelijke opgave voor de overheid om onbevooroordeeld te blijven, noch is het makkelijk voor mensen om zich goed te informeren en een zorgvuldige keuze te maken.
Ik ben 84 jaar en heb gedurende mijn hele leven dezelfde opvatting over orgaandonatie.
Het lichaam is volgens mij onschendbaar en moet als zodanig gerespecteerd worden door mijn medemensen zoals dat overal in de natuur ook gebeurt.. Ik wens dus in geen geval een donororgaan te ontvangen. Mijn leven hoeft
niet gerekt te worden als het gebreken/aandoeningen gaat vertonen.
Het is jammer dat de dood niet meer als een natuurlijk gegeven (van God???) wordt beschouwd. Het blijkt steeds
weer moeilijk erover met andere te spreken;
Aan de bevolking een positieve verklaring te vragen acht ik een volstrekt ongewenste ingreep door de Staat.
Wellicht via het onderwijs in hogere klassen een discussie over de dood te entameren. De dood is juist in deze tijd
overal om ons heen (vluchtelingen en oorlogssituaties) ; deze omstandigheden kunnen juist jongeren tot
bezinning brengen}. Ik ben een opgewekt en actief mens dat naast plezier maken ook graag leest, nadenkt en
en met anderen van gedachten wisselt. Dus in geen geval door de overheid geeiste verklaringen, waarvan je bij
ondertekening vaak de draagwijdte niet kunt onderkennen.
MOET alles kunnen wat mogelijk is? Telt enkel het Aardse leven? Moet dit wereldbeeld zo dominant zijn dat een ander er niet toe doet? Ik heb een heel ander wereld beeld waarin niet alles maakbaar is en waarin Aards leven niet het enig leven is. Dit dominante wereldbeeld overschreeuwt eigenlijk alles. De vergelijking met de middeleeuwse kerk ten opzichte van de ketters, de vrijdenkers komt in mij op? Vrijheid van mening waar VVD en D66 voor staan gaat niet op als je anders denkt, minder dominant bent
Wat betreft orgaandonatie heb ik moeite met het uitnemen van een orgaan bij hersendood. Wordt de hersendode persoon nog narcose gegeven? De hersendode persoon kan dan wel niet reageren op pijnprikkels, maar zijn die pijnprikkels er ook werkelijk niet? Voelt hij/zij het ook werkelijk niet? Niemand die hersendood was heeft dat nog kunnen zeggen. Zoals de nieren of longen enz. toch doorleven na het vaststellen van hersendood kan het toch ook zijn, dat er toch nog wat kan worden gevoeld. Misschien geregistreerd door een paar hersencelletjes. Als alle hersencellen dood waren, dan konden b.v. de nieren of lever ook niet functioneren? Ik vind het allemaal knap ingewikkeld, zeker omdat ook gezegd wordt, dat we maar heel, heel weinig weten over onze hersenen. En dat weinige is ook wel weer heel veel.